Wilma Verbeek

Trots op mijn zus, 64 jaar en ze solliciteert!

Wat doe je als je met steeds minder plezier naar je werk gaat, door het beleid van een nieuwe directie, die een deel van je werkzaamheden weg neemt, waardoor jouw werk veel minder inhoud krijgt? Klaag je bij collega’s, familie en vrienden of pak je de regie door meer je invloed uit te oefenen op de situatie?

Mijn zus heeft het allemaal geprobeerd de afgelopen jaren.
In het verdriet en boosheid meegaan met collega’s die ervoor kozen om weg te gaan, elkaar opzoeken op het werk om de frustratie te delen, met familie en vrienden over het werk hebben, want wat is er veel veranderd op school.

Ze heeft er heel hard aan gewerkt om uit de negatieve spiraal te komen en te blijven. Loslaten wat je niet kunt veranderen, alleen de uitdaging zoeken bij de leerlingen, daarvoor heeft ze tenslotte voor het onderwijs gekozen. Maar desondanks werd haar werkplezier door alle veranderingen en in haar ogen, minder goed beleid, steeds kleiner.

En wat doe je dan als je er jarenlang werkt en 64 jaar bent? Ziek melden is geen optie, vond mijn zus. Terug naar het basisonderwijs kon echt niet, daar was ze al 20 jaar weg. Uiteindelijk de knoop doorgehakt, toch maar een cv opstellen en toch maar een profiel op LinkedIn aanmaken, zodat eventuele werkgevers haar kunnen vinden. En toch maar vertellen aan mensen dat ze op zoek is naar een nieuwe baan, “Nog één keer een nieuwe uitdaging,” zei ze maar. Met pijn in haar hart en met tranen in de ogen, toch maar een sollicitatiebrief gemaakt. (Oef, dat is heel anders dan in de 80’er jaren!)

Wat een rouwproces was dat, zo lang met zoveel passie en plezier gewerkt en dan gaan solliciteren als je nog maar 2 jaar ‘hoeft’ te werken.

En ineens viel haar oog op de één na de andere vacature en solliciteerde ze volop. Ze kreeg een afwijzing en nog één. Ze werd getipt op aanstaande ruimtes in de personeelsbezetting en tot haar grote verbazing zelfs uitgenodigd voor een gesprek!

“Er zijn vast veel jongere kandidaten, netjes dat ze mij uitnodigen, maar daarna is het voorbij. Zelf zou ik niet iemand van 64 aannemen,” zei ze. Toen ze toch werd uitgenodigd voor het tweede gesprek, schrok ze. “Is de functie wel uitdagend genoeg voor mij? Hoe ga ik de mindere uren oplossen? Nog een andere baan of met deeltijdpensioen? Raak ik nu mijn BAPO dag kwijt?”

Allemaal koud watervrees en heel herkenbaar, toch? De directie wilde haar zo graag vanwege haar enorme werkervaring dat ze zelfs de BAPO wilde voorleggen aan het bestuur en mogelijk dat ze zelfs een dag extra kon werken zodat ze qua salaris er niet op achteruit gaat. “Dan moeten ze mij wel heel graag willen, wat bijzonder zeg!”

Toen dit allemaal door kon gaan nam ze de beslissing, ”IK GA HET DOEN!”

Heel stoer maakte ze haar ontslagbrief en leverde deze in bij directeur. Ze werd gefeliciteerd. Van de overkoepelend directeur kreeg ze nog een persoonlijk berichtje dat door haar vertrek een grote expertise zou verdwijnen voor de school.

Hoezo binden & boeien van medewerkers? Ik vind het tekenend dat er leidinggevenden zijn die de medewerkers niet als het belangrijkste kapitaal zien. Aan de voorkant staat de deur wijd open, maar de achterdeuren staan ook wijd open. Complimenteer je medewerkers, luister naar ze en maak gebruik van hun talenten. Dan zorg je gezamenlijk voor meer werkplezier!

Zeker anno 2018 nu steeds meer mensen van baan veranderen en werk vinden. Zorgdragen dat medewerkers bevlogen hun werk doen, dat zorgt voor de juiste spirit en voorkomt dat je bezig bent met brandjes blussen en overleven in plaats van bezig zijn met innoveren en bouwen.

Wil jij net als mijn zus ander werk? Of eens uitzoeken waar je wél blij van word? Of wil jij als leidinggevende een bevlogen groep medewerkers om je heen? Ik kom graag met je in gesprek!