Geert Hoving

Je zou het misschien niet zeggen gezien mijn cv, maar ik heb nooit de ambitie gehad om leidinggevende te worden. Ik was geen klassenvertegenwoordiger en geen aanvoerder van mijn voetbalteam. Toch zit ik vanaf mijn 28e in een leidinggevende rol, de laatste twintig jaar in mijn eigen bedrijf. Dit jubileumjaar werken wij met het thema ‘leidinggeven is een vak’. Een vak dat ik zelf met vallen en opstaan heb geleerd.

De eerste stapjes

De geboorte van Cvites is dit jaar twintig jaar geleden. Maar voor het echte begin moeten we nog twintig jaar verder terug in de tijd. Op mijn 22e schreef ik mijn eerste bedrijfsplan. Mega-advies zou een adviesbureau worden dat zich bezighield met vragen rondom werk. Ik zag destijds een bedrijf voor me met acht medewerkers, die ik beschouwde als mijn vrienden. Mega-advies kwam er nooit. Maar terugkijkend zie ik de eerste contouren van het huidige Cvites.

Voordat ik voor mezelf begon, leek het me goed ervaring op te doen in loondienst. Op mijn 28e werkte ik al een tijdje als bemiddelaar bij Start Uitzendbureau toen mijn manager ziek werd. Ik werd gevraagd hem te vervangen en zo begon mijn carrière als leidinggevende. Ik was een soort meewerkend voorman. Dat was hard werken, vooral omdat ik vond dat ik het zelf het beste moest kunnen. Pas later is het besef gekomen dat het er niet om gaat de beste te zijn, maar dat het juist een belangrijke kwaliteit is als leidinggevende om de mensen aan wie je leiding geeft te laten excelleren.

Ik ontwikkelde mijn eigen visie op leiderschap. Wat ik leerde was een top-down benadering: de leider bepaalde welke kant we op gingen. Zelf wilde ik graag veel verantwoordelijkheid aan het team geven. Daar waren mijn collega managers het niet altijd mee eens.

Leiderschap versus ondernemerschap

In 2001 deed zich de kans voor om een eigen bedrijf te starten. Voor Cvites ontwikkelden we een leiderschapsvisie gebaseerd op ruimte en vertrouwen. Als je medewerkers veel verantwoordelijkheid geeft, wordt het leidinggeven een stuk makkelijker, wordt het voor je medewerkers een stuk leuker en zo worden de resultaten uiteindelijk ook beter. Waarmee ik niet bedoel dat je alles los moet laten, maar dat het in mijn ogen prettiger samenwerkt als je naast je medewerkers gaat staan in plaats van erboven.

Samen met mijn compagnon Laurens in de beginjaren van Cvites.

Van 2005 tot 2010 groeide Cvites heel hard. Het bedrijf werd te groot voor mijn compagnon Laurens en mij om aan te sturen, en dus hebben we er een managementlaag tussen gezet. Toen het vanaf 2010 economisch minder ging en we moesten inkrimpen, kwam ik erachter dat ik een organisatie had gebouwd die helemaal niet meer strookte met mijn eigen visie. Ook bij Cvites was een leiderschapscultuur ontstaan van controle en top-down aansturing.

Van deze periode heb ik twee belangrijke lessen geleerd. Ten eerste dat bij ondernemerschap veel meer komt kijken dan ik had gedacht. De verantwoordelijkheid om alle medewerkers aan het werk te houden maakt dat je andere zaken uit het oog kunt verliezen. En ten tweede dat zo’n groot bedrijf niet bij mij past. Ik heb graag zelf een rol in de uitvoering, in een team waar de verantwoordelijkheid bij iedereen ligt.

Iedereen in de ogen kijken

In het huidige Cvites is elke medewerker verantwoordelijk voor zijn eigen aandeel. In plaats van dat ik mensen moet stimuleren, is het eerder zaak om te zorgen dat mensen niet voorbij hun eigen grenzen gaan. We hebben geen gesprekkencyclus of beoordelingssystematiek. In plaats daarvan vraag ik mijzelf iedere dag af: weet ik hoe iedereen erbij zit? Hebben ze het naar hun zin? Zeker als je elkaar niet meer regelmatig op kantoor ziet zoals nu probeer ik erop te letten dat ik met iedereen contact houd.

Dat kan alleen als je verantwoordelijk bent voor een klein team. Ik wil tijdens een vergadering iedereen in de ogen kunnen kijken. Lukt dit niet, dan is het team te groot. Ik kom bij organisaties waar leidinggevenden een team hebben van 100 medewerkers. Dan is het gewoon onmogelijk om medewerkers de aandacht te geven die ze nodig hebben om goed te kunnen werken. Je kunt niet van managers vragen om 100 verjaardagen te onthouden, 100 situaties thuis te onthouden. Je kunt niet eens met het hele team aan één tafel zitten om een plan door te spreken.

Goed leiderschap vraagt niet alleen iets van de leidinggevende, maar ook van de structuur van een organisatie. Ik heb dat zelf ervaren bij de snelle groei en daarna de krimp van Cvites, maar je ziet het ook in andere sectoren. Buurtzorg is een goed voorbeeld: in plaats van één centraal aangestuurde organisatie is het eerder een verzameling losse entiteiten. Zo wordt een team nooit te groot en krijgt elke medewerker de aandacht die hij nodig heeft.

Elke dag reflecteren

Ik heb het geluk dat ik mijn werk mag doen in een klein en bevlogen team. De randvoorwaarden zijn er, maar dat betekent niet dat ik nu tevreden achterover leun. Ik evalueer mezelf dagelijks: wat heb ik goed gedaan, wat niet, en had ik het anders kunnen doen? Dit is een ritueel geworden, ik doe het haast ongemerkt. Naarmate ik ouder word, lukt het leidinggeven me steeds beter. Er zullen vast natuurtalenten zijn die al op jonge leeftijd heel goede leiders zijn. Maar ik ben blij dat ik af en toe mijn kop gestoten heb en het vak op die manier heb geleerd.

10 tips voor leidinggevenden

Elke leidinggevende maakt fouten. Ook ik leerde het vak met vallen en opstaan. De belangrijkste lessen die ik heb geleerd heb ik vertaald in 10 tips voor goed leiderschap.
En de elfde tip: wil je werken aan jouw ontwikkeling als leidinggevende? Kijk dan eens naar onze leiderschapsprogramma’s Leidinggeven kun je leren en Leidinggeven is een vak!

Maaike Brasser

“Hoe streng ben jij?”

Een ongewone vraag om te stellen en ongewoon om over na te denken. We meten onze eigenwaarde vaak aan de hand van de prestaties die we leveren. In coaching kijken we niet alleen naar de prestaties die je levert of de doelen die je nog wilt behalen, maar ook naar hoe je naar het beeld van jezelf kijkt. Hoe streng jij bent kan namelijk best bepalend zijn in de ‘run naar het succes’.

Iedereen heeft een lijst van eisen die men aan zichzelf stelt, laten we daarmee beginnen. Het ontstaat in de opvoeding, je kijkt het af van belangrijke sleutelfiguren en gaandeweg leer je ‘hoe het heurt’. Vaak ben je je totaal niet bewust van het interne eisenlijstje dat ontstaan is en daarom ook niet bewust van wanneer het je belemmert in je functioneren.

Ik heb in mijn werk als loopbaancoach veel eisenlijstjes mogen inzien van mensen in een coachingstraject. Soms zijn het grote ‘opdrachten’ en soms lijken het futiliteiten die toch belangrijk zijn. Ik noem een aantal voorbeelden; misschien herken jij ze ook?

Niks mis mee toch? Ik denk dat we dit allemaal in meer of mindere mate herkennen. We hebben vaak een beeld gevormd van wie we willen zijn en hoe we ons moeten gedragen om ‘goed, leuk, of geslaagd’ te zijn. Als we dit allemaal herkennen waarom dan toch hier op focussen in een coachingstraject?

Omdat het leven niet zo maakbaar blijkt te zijn als dat eisenpakket je doet geloven. Het leven overkomt je. Door de komst van een nieuwe directie verandert jouw dagelijks werk zodanig dat het niet meer bij jouw waarden past. Door ouderdom worden ouders afhankelijker van hulp bij boodschappen en andere zorg. Door ziekte heb je niet meer de energie van eerder. Door verlies moet je iemand missen die belangrijk voor je was.

Ja, in een ideale wereld is het eisenlijstje een leuke ‘checklist’ waar je voldoening uit haalt bij het afvinken. Maar omdat het leven onvoorspelbaar is en eigenlijk niet te regisseren valt, kan het eisenlijstje ineens een opgave worden. Je voldoet niet meer aan jouw eigen eisen en in plaats van dat je met mildheid naar jezelf en je omstandigheden kijkt, probeer je nog beter je best te doen: “Ik moet sterk zijn, ik moet volhouden”.

Tijdens coachingsgesprekken zie ik dat mensen vooral controle op de omgeving proberen te krijgen, om toch aan alle eisen te kunnen voldoen. “Als mijn leidinggevende nu zus of zo zou doen. Als het me lukt om te zorgen dat… Als zij nu ook haar deel oppakt… Als ik opvang heb geregeld voor… Dan kom ik aan mezelf toe en tot rust”. Sommige mensen weten dit ‘als, dan’ denken uit te rekken tot het pensioen. “Als ik met pensioen ga, dan…”

De omgeving controleren kost echter veel energie en geeft frustraties. Dan vraag ik: “hoe streng ben jij?” Maak eens een lijst. Welke eisen zitten je op de nek, waar wil je zo graag aan voldoen en wat moet er gebeuren voordat je tot rust kunt komen? Selecteer eens welke eisen door een ander aan jou zijn opgelegd en welke eisen jij jezelf hebt gesteld.

Het is vaak deze ongezonde interne dialoog die ik zie resulteren in een burn-out. Bij een burn-out krijgen werknemers het advies rust te nemen en thuis te herstellen. Maar de rust en het herstel komt meestal niet vanzelf. Men voldoet niet meer aan de eisen die men aan zichzelf heeft gesteld om ‘goed, leuk, of geslaagd te zijn’, waarop mensen met een burn-out zichzelf veroordelen als ze thuis komen te zitten: “Ik mag mijn collega’s niet in de steek laten. Ik moet me niet aanstellen. Ik moet ontspannen. Ik mag niet ziek zijn”.

Wat ik probeer in een coachingstraject is om je bewust te maken van dit eisenpakket: waar komt het vandaan en wat is er van waar? Soms vinden mensen het een heel normaal eisenpakket en zijn ze verrast als ik er vraagtekens bij plaats.

Om er achter te komen of je realistische eisen aan jezelf stelt zou je jezelf het volgende kunnen afvragen: stel ik deze eisen ook aan mijn beste vriend? Is dit een eisenpakket dat ik ook mijn kinderen wil meegeven? Voelt dat goed of wordt het nu toch een beetje benauwend?

Dan is het tijd om aan een nieuwe lijst te werken. Eén die ik niet voorschrijf of adviseer, maar eentje die de coachee zelf maakt. Een eisenlijst die rekening houdt met het onvoorspelbare leven omdat de nuance vaak zoveel meer lucht geeft: ‘Ik wil het huis schoon houden en soms heb ik het te druk. Ik wil klaarstaan voor mijn collega’s en daardoor ben ik soms later met mijn andere taken. Ik wil graag voor anderen zorgen, en ik mag ook zelf om hulp vragen. Ik mag kwetsbaar zijn en emoties delen. Ik wil een leuke partner zijn en dat lukt niet altijd. Ik ben een betrokken ouder en ik maak ook fouten’.

Ik weet ook dat het maken van een nieuwe lijst niet in één keer tegenwicht kan bieden aan de ‘oude lijst’ die al jaren de dienst uitmaakt. Maar het begint bij bewust worden van de interne dialoog en vraagtekens zetten bij de dingen die zo vanzelfsprekend lijken. Oude eisen uitdagen en toetsen op haalbaarheid met iemand die je vertrouwt. Daarna vasthouden aan jouw nieuwe ‘regels’ en er voor kiezen om uit te rusten als je te moe bent om de ramen te lappen na een volle werkweek. En dan op een dag door je vieze ruiten kijken naar hoeveel moois er te zien is wanneer je begint met het stellen van realistische eisen.

Onze opdrachtgevers willen investeren in werkgeluk. Ik wil ze laten zien dat in een organisatie de werkbeleving van collega tot collega kan verschillen, door het eisenpakket dat ze zichzelf opleggen en de interne dialoog die daaruit voortvloeit. Eén collega gaat bijvoorbeeld fluitend naar het werk (interne dialoog: Ik mag fouten maken. Als het niet lukt, vraag ik om hulp) En de andere collega met dezelfde taken loopt volledig stuk (interne dialoog: ik mag geen fouten maken. Als het niet lukt, sta ik er helemaal alleen voor). Dat kost zoveel meer energie.

‘Hoe streng ben jij’ is een oefening die voort komt uit ACT (Acceptance and Commitment Therapy). Een coachmethode waar ik veel mee werk, onder andere gebaseerd op mindfulness en positieve psychologie. Met deze methode werken we aan mentale veerkracht om te leren omgaan met uitdagingen en tegenslagen, in plaats van er tegen te vechten.

De uitspraak van Franciscus van Assisi (1181-1226) omvat veel van het gedachtengoed van ACT:

“Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien.”

ACT is een wijze van benaderen, anders leren kijken, oefenen en uitproberen. Je leert leven naar jouw eigen waarden en leert omgaan met emoties in plaats van ze proberen te veranderen. Dit is één van de vele oefeningen uit onze aanpak. Wil je meer weten? Laat je eens verrassen wat wij voor jou persoonlijk of voor jouw organisatie kunnen betekenen!

Sanne Hoving

Van jongs af aan was het mijn vaders grote droom om ooit voor zichzelf te beginnen. Twintig jaar geleden maakte hij deze droom waar. Samen met zijn compagnon Laurens begon hij zijn eigen bedrijf. Ik wist een beetje waar mijn vader mee bezig was en dat er veel tijd en energie in zat. Verder was ik als brugklasser vooral met mijn eigen leven bezig. De geboorte van Cvites was de achtergrond van mijn eerste huiswerk, mijn eerste schoolfeest en mijn eerste zoen.

Wat ik wilde worden veranderde wekelijks: schrijver, boerin, hotelmanager, bondscoach, letselschadeadvocaat (ja, zo specifiek was het). Ik vond eigenlijk alles wel leuk. Totdat het werkende leven begon. Mijn eerste bijbaantje was het bezorgen van tijdschriften. Een van de weinige dingen die je mag doen op je veertiende. Het mooiste was dat je wist wie in de buurt een abonnement op de Playboy had. Maar tijdens het fietsen met die grote, zware fietstassen verging het lachen me snel. Toen ik het geld voor een dansreis bij elkaar gespaard had was mijn carrière als tijdschriftenbezorger dan ook snel voorbij.

Het plan: journalist worden

Op mijn zestiende was mijn loopbaanplan voor de volgende tien jaar geschreven. Ik zou Communicatie- en Informatiewetenschappen studeren als toegangsticket voor een master Journalistiek. En daarna zou ik als journalist gaan schrijven over onderwerpen als klimaatverandering, uitbuiting, dierenleed en ongelijkheid.

Acht van de tien jaar verliep alles volgens plan. Uit persoonlijke interesse en om inhoudelijk wat sterker te worden volgde ik ook nog de bachelor filosofie, waarvoor ik een half jaar naar Berlijn ging. Mijn bijbaan bij Albert Heijn zegde ik op om een online beursjournaal te gaan presenteren. Ik werd toegelaten tot de master journalistiek. En toen kwam ik erachter dat het vak waar ik van droomde toch niet helemaal was wat ik me ervan had voorgesteld. Alle bevlogen docenten van ‘het mooiste vak van de wereld’ ten spijt kreeg ik steeds meer weerstand tegen het schrijven. De ‘kritische distantie’ die nodig was voor een goed stuk ervoer ik als afstandelijk en onpersoonlijk. Toen ik tijdens een stage ook nog eens een begeleider kreeg met wie het helemaal niet klikte was het gedaan en heb ik het hoofdstuk journalistiek gesloten.

Dat ging natuurlijk niet zonder slag of stoot. Meteen na je afstuderen besluiten dat je het verkeerde vak hebt geleerd, is eng. Zeker als je net naar de andere kant van het land bent verhuisd en je vertrouwde omgeving vaarwel hebt gezegd. Terwijl ik hiermee worstelde, ging ook Cvites door een diep dal. Als gevolg van de financiële crisis verloor het bedrijf veel klanten en was er geen vraag meer naar een groot deel van de dienstverlening. Net als ik moest ook Cvites zichzelf opnieuw uitvinden. Tijdens dat proces vonden we elkaar: met mijn communicatieachtergrond kon ik Cvites helpen zichzelf opnieuw in de markt te zetten. Zo kreeg ik relevante werkervaring en Cvites een nieuwe website.

Mijn eerste carrièreswitch

Werken tussen de loopbaancoaches is handig als je op zoek bent naar een baan. Via Cvites-collega Heidy kwam ik in contact met Adecco, waar ik mijn eerste stappen zette in de arbeidsbemiddeling. Hier kon ik mijn journalistieke vaardigheden toepassen, zoals vragen stellen, niet bang zijn om op mensen af te stappen en snel verbanden leggen, maar dan als betrokkene en met als doel een langere samenwerkingsrelatie op te bouwen.

De arbeidsbemiddeling is een fantastische sector als je graag nieuwe mensen ontmoet, nieuwsgierig bent naar verschillende bedrijven en sectoren en houdt van snel en zelfstandig werken. Maar het is ook een sector met een hoog verloop van collega’s en veel onderlinge competitie. Die keerzijde ging mij tegenstaan en na vijf jaar in de uitzend- en detacheringswereld voelde ik dat het tijd werd voor iets anders.

(Weer) tijd voor verandering

(K)raamvisite in Coronatijd

Het afgelopen jaar veranderde alles. Ik verhuisde van Rotterdam naar Utrecht, kreeg een kind en zag tijdens mijn zwangerschapsverlof hoe de coronacrisis de wereld platlegde. Ineens moest alles op afstand. Een borrel, concert of onderwijs op afstand haalt het niet bij het origineel. Maar in veel andere vakgebieden blijkt er toch meer digitaal te kunnen dan we altijd dachten. Zo ook bij Cvites.

Corona heeft de afstand tussen Utrecht en Emmen verkleind en creëerde voor mij een mogelijkheid die ik lang ontkende. Want in dit jubileumjaar begin ik mijn carrière als loopbaancoach in het bedrijf van mijn ouders. Ouders, ja, want ook mijn moeder is al jarenlang onderdeel van Cvites. Aan de ene kant voelt het vertrouwd om te werken met de mensen waarvan je de normen en waarden van jongs af aan hebt meegekregen. Aan de andere kant is het ook spannend om zoveel te delen en niet alleen familie, maar ook collega’s van elkaar te zijn.

Maar juist door de omweg die ik heb gevolgd en de ervaringen die ik zelf meeneem, heb ik er alle vertrouwen in dat we werk en privé op de juiste manier weten te mengen en te scheiden. Twintig jaar na de oprichting is Cvites volwassen geworden, en ik ook. Vanuit die basis gaan we de samenwerking aan. En mocht het toch eens ingewikkeld worden, dan is er altijd nog een team van kritische collega-coaches om op terug te vallen. Want als ik één ding heb gezien bij Cvites, is dat iedereen ook zichzelf en elkaar een spiegel durft voor te houden.

door Maaike Brasser

Als loopbaancoach coach ik mensen bij het vinden van hun ultieme droombaan of de vervolgstap in de loopbaan waarmee het werkgeluk gevonden moet worden. Het zijn soms de communicatieve types die het liefst met de ratio de volgende carrièrestap willen zetten. Als ik begin over gevoel en emotie en hoe dit ‘werkt’ of ‘tegenwerkt’ bij die zoektocht is er vaak wat weerstand. Ik krijg dan reacties zoals: “Maar ik kan toch een assessment krijgen die laat zien wat het beste bij mij past?” Of “Ik dacht dat het vooral over werk ging, maar nu gaat het ineens over mij.”

Soms lijkt het alsof gevoel of emotie vergeten bronnen zijn waar we liever niet naar kijken. Ik snap het wel, soms lijken die emoties ook in de weg te zitten van de doelen die we willen bereiken. Vermoeidheid zit in de weg omdat er een deadline te behalen is. Of je voelt soms wel dat je iets niet wilt, maar iedereen rekent nu eenmaal op jou. De ratio is vaak sterk en vasthoudend waardoor je jezelf oplegt door te zetten, nog even door te bijten, oplossingen te bedenken om toch te bereiken wat je wilt, in plaats van te voelen wat er is.

Begrijp me niet verkeerd, ik pleit niet voor opgeven of niet meer je best ergens voor doen. Ik ben voor hard werken, resultaten boeken en doelen bereiken, maar we vergeten wel eens dat we naast hard werken, ook hard zouden kunnen relaxen.

Ik denk namelijk dat je op de lange termijn verder komt, meer kan bereiken en gezonder kunt functioneren, als je naast je inspannen ook leert te ontspannen. En daar hoort voelen bij om te weten wat voor jou werkt en de baan te vinden die bij jou past!

Ratio versus Gevoel

Nu leven we natuurlijk in een wereld die houdt van ratio. Alles wat meetbaar, zichtbaar en te beheersen of te controleren is, is prettig. Het geeft zekerheid en houvast. Daarom is dat assessment vaak zo aanlokkelijk bij het zoeken naar die droombaan. Het geeft direct externe meetbare input dat vertelt wat er bij je past en jou hopelijk ook behoedt voor die gevreesde ‘misstap’ op de ladder naar succes. Hoewel het assessment zinvol kan zijn, belicht het eigenlijk maar een deel van de factoren die belangrijk zijn bij loopbaankeuzes.

Het eigen gevoel of de emotie lijkt daarentegen verre van meetbaar of te beheersen en het lichaam geeft signalen af die we niet altijd verstaan.

We hebben bepaalde denkbeelden en kaders meegekregen hoe we naar onszelf, onze emoties en het lichaam kijken. Die krijg je mee in je opvoeding, in de media, in opleiding en verdere vorming uit jouw omgeving. Soms zijn het expliciete raadgevingen die je meekrijgt: ‘Nait soezen moar deurbroezen’, is een hele bekende hier in het Noorden. Soms zijn het belangrijke voorbeeldfiguren waarvan je leert vooral ‘door te zetten, schouders er onder, niet voelen maar doen!’ Maar waar komt dat ongemak met ons voelen vandaan?

Griekse filosofie en onze samenleving

Ik vond het interessant om van mijn zwager en (bijna) historicus te horen over de Grieken en de dialogen van Plato. Hieruit blijkt dat Plato sterke nadruk op de scheiding tussen lichaam en ziel legde. Het streven naar ‘zuiverheid’ (persoonlijke ontwikkeling) werd bereikt door een zo groot mogelijke onthechting van het lichaam. De ziel functioneert het beste wanneer ze niet gestoord wordt door de invloeden afkomstig van het lichaam. Daarom moest je je bij het denken zo min mogelijk laten storen door het lichaam.

En dat lijken we nog steeds te doen toch? We voelen minder en denken vooral. Vermoeidheid,  verminderde focus en concentratie, hartkloppingen en hoofdpijn zijn veelvoorkomend. En deze signalen worden met enige regelmaat genegeerd op weg naar die gewenste carrière stap.

Zorgen voor in- en ontspanning

We weten vaak precies wat er van ons wordt verwacht en willen daar ten aller tijde aan voldoen. Als ik vraag “Hoe zorg je voor jezelf”, lijkt het soms of ik een andere taal spreek. Zorgen voor jezelf is iets vreemds. We verlangen wel veel van onszelf, maar weten vaak niet hoe je daarnaast weer kunt opladen.

Sporters zijn daar beter in. Zij leren dat de juiste balans tussen inspanning en ontspanning essentieel is om te kunnen (blijven) presteren. Ze kennen de risico’s van een passie hebben en daarvoor willen gaan, maar ook de kans op overtraining en de risico’s die daarbij horen. Om een topprestatie te leveren, leren zij naast goed trainen ook hoe ze voor zichzelf moeten zorgen om te kunnen ontspannen. Zoals Joop Zoetemelk zei: “De Tour de France win je in bed.”

Ik denk dat mensen soms niet meer weten wat past, welke carrièrestap ze willen zetten omdat ze teveel op hun ratio vertrouwen. Terwijl plezier vinden in werk juist gaat over gevoel. Jouw gevoel vertelt namelijk hoe jij denkt over een bepaalde taak, of je met een zwaar gevoel opnieuw voor de klas staat, of je met hoofdpijn begint aan die lijst met cijfers. Of je juist geniet van een opdracht en de tijd om je heen vergeet. Dat sprongetje van plezier dat je had willen maken toen je kon werken aan dat ene project.

Komt er daarom zoveel burn-out voor onder werkenden? Leren we onvoldoende naast het leveren van een inspanning ook nog te ontspannen? Of naast presteren te zorgen voor onze eigen behoeften? Naast luisteren naar de ratio ook te luisteren naar ons gevoel?

Plato zei: “Wie zichzelf wil kennen moet in de spiegel van een andere ziel kijken.” Dat vind ik mooi. We hebben elkaar nodig om onszelf te kennen. En misschien heb je ook elkaar nodig om te ontdekken wat er echt bij jou past.

Wij volgen primair de adviezen van de Nederlandse overheid (en het RIVM) en eventueel extra wensen vanuit jouw organisatie. Uiteraard respecteren we de standpunten van opdrachtgevers, deelnemers en iedere Cvites medewerker.

Onze coaches hebben veelvuldig persoonlijk contact met hun cliënten in de vorm van coaching gesprekken. Wij nemen onze verantwoordelijkheid en passen onze dienstverlening zoveel mogelijk aan, om zo besmettingsgevaar te beperken, d.w.z. we houden minimaal 1,5 meter afstand, we maken de ruimtes na ieder gebruik schoon en we wassen/ontsmetten onze handen regelmatig.
Daarnaast kunnen de coaching gesprekken die wij normaliter op één van onze kantoren voeren, nu zoveel mogelijk telefonisch uitgevoerd worden door middel van beeldbellen of via ons ePortfolio. Dat betekent dat onze cliënten niet naar ons kantoor hoeven te komen. We gaan daarover altijd in overleg met de cliënt.

Ook onze teamtrainingen gaan in aangepaste vorm door. Zo vinden er regelmatig teamtrainingen online plaats. Bij teamtrainingen die bij ons op locatie plaatsvinden geldt een maximale groepsgrootte van 7 personen. En ook hier nemen we bovengenoemde maatregelen in acht. Uiteraard respecteren we ieders keuzes!

Heb je vragen of wil je over bovenstaande overleggen dan kun je bellen met één van onze coaches. Hun mobiele nummers en e-mailadressen vind je op deze website. Of stuur een mailtje naar: info@cvites.nl

Met vriendelijke groet,

Team Cvites

‘Teams die werken’

12 november hebben wij weer veel mensen mogen begroeten op onze jaarlijkse relatiedag. Een dankjewel aan onze relaties die elk jaar weer het vertrouwen in ons uitspreken en waar we graag mee samenwerken. Bedankt voor jullie enthousiasme op deze relatiedag! Wij genieten na van de foto’s, kijk je mee?

Machteld van der Werf

Machteld van der Werf nam ons mee in haar verhaal hoe ze van haar team een A-team heeft gemaakt in het Atlas theater in Emmen. Onder andere door stage te lopen op alle afdelingen, weet ze wat er voor nodig is om met z’n allen te komen tot een mooi programma en een mooie voorstelling en alle gasten/bezoekers een mooie avond te bezorgen. 

Ook dit jaar zijn we er weer in geslaagd om een aantal mooie inspiratie sessies te organiseren.

Herman Annema en Liesbeth Tieland namen ons mee in de wereld van de film als gids in tijden van verandering. Bioscoopverlichting

Marten van der Molen deelde de succesfactoren voor effectieve teams aan de hand van de Piramide van Lencioni.

Sietske Dijkstra deelde de geheimen van Scrum en Agile werken.

Herman en Liesbeth hebben ons tenslotte getrakteerd op een prachtige minivoorstelling over de sprong in het diepe.

Een sfeerimpressie…

De beslissing (van Toon Tellegen)

“Tot hier en niet verder”, zei de eekhoorn tegen zichzelf. Hij trok een streep in het zand bij de oever van de rivier en ging aan een kant van de lijn staan. Een heel lange tijd al had hij het goede voornemen willen maken om een streep te trekken, en daar dan nooit overheen te gaan. Dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben, dacht hij. Hij was moe en ging zitten.

De zon ging langzaam onder en stilte heerste in het woud en boven de rivier. Soms dreef de geur van hars of heide langs hem. De eekhoorn rustte met zijn hoofd in zijn handen en keek naar de andere kant van de streep. Het leek wel dat alles daar verschillend was, maar hij kon niet goed zien wat precies.

“Eekhoorn, eekhoorn!” Hij hoorde iemand dringend roepen. “Ja”, riep hij terug. Hij herkende de stem van de krekel. Kom eens hier!’ riep de krekel. “Waar ben je?” “Hier! “De eekhoorn keek rond en zag iets in de bosjes bewegen. “Ach”, zei hij. “Je bent aan de verkeerde kant van de streep. Ik kan niet naar je toekomen.” “Nou, dan eet ik het zelf maar op”, zei de krekel. De eekhoorn strekte zich uit om te zien wat de krekel bedoelde en boog zijn bovenlichaam ver over de streep, maar hij kon alleen maar het puntje van de staart van de krekel zien. De geur kwam hem echter bekend voor.

Momentje, riep hij. Hij keek rond of niemand hem zag en veegde toen vlug de streep met zijn staart uit. Misschien is het wel helemaal niet zo goed om te weten waar je aan toe bent, dacht hij. Ik kom eraan! Riep hij, maar toen hij bij de bosjes kwam zei de krekel: Waar bleef je zolang? Nu heb ik het zelf maar opgegeten. Wat? Vroeg de eekhoorn. Ja, eh, hoe noem je zo’n ding.. Een beukennoot? Ja, inderdaad. Hoe wist je dat? Een beukennoot. Nou, ik heb hem opgegeten maar om nou te zeggen dat ie lekker was…. De krekel haalde zijn schouders op en de eekhoorn liet zijn hoofd hangen en liep langzaam in de schemering naar huis, terwijl hij met zijn voeten sleepte.

Hij besloot nooit meer een streep te trekken of goede voornemens te maken of te willen weten waar hij aan toe was. ‘En als ik ooit zeg: Tot hier!’, dacht hij, ‘dan moet ik onmiddellijk daarna mijn hoofd schudden. Beloof je dat? Hij knikte en beloofde het.”

Loopbaancoaching lijkt vaak over beslissingen te gaan, maar dat is niet altijd zo. Soms hoef je niets te besluiten of een denkbeeldige streep te trekken zoals de eekhoorn in het verhaal van Toon Tellegen. Want precies willen weten waar je aan toe bent en een besluit nemen kan je ook belemmeren en tegenhouden. Je besluit soms te snel ‘ik ben te oud, ik kan het niet, ik durf het niet of ik doe het niet’. Wil je óók niet precies weten waar je aan toe bent? Maak een afspraak tijdens de week van de loopbaan van 16 t/m 21 september met een erkende loopbaancoach van Cvites en ontdek zelf wat je nu nog niet weet!

Wees er snel bij en neem nu alvast contact op met Cvites: 0591-652970 / info@cvites.nl

Wilma Verbeek

Wat word ik toch gelukkig van iets nieuws leren en ik bof elk jaar weer; telkens mag ik iets nieuws oppakken, een training volgen of leren van mijn collega’s. Een honger naar kennis, zo kun je het wel noemen.
Iets nieuws uit proberen of een nieuwe uitdaging oppakken, het kan mij niet vaak genoeg overkomen. Natuurlijk zegt dat iets over mijn enthousiasme, maar zeker ook over mijn gevoel dat ik elke dag wil leren en mezelf zo blijf ontwikkelen.
Het gaat er niet om dat ik mezelf elke dag moet overtreffen, maar ik wil wel groeien in een rol of functie, dat zie ik graag bij mezelf. Er verandert ook altijd wel iets, niet alleen de wet- en regelgeving maar ook in de behoeftes bij medewerkers en organisaties. Twee jaar geleden namen de vacatures eindelijk iets toe en nu? Nu verwachten ze ook dit jaar weer een krapte op de arbeidsmarkt.
De mismatch tussen vraag en aanbod zal er altijd zijn, maar het is belangrijk om te kijken waar ik zelf invloed op heb. Je vergroot de kansen op werkzekerheid als je mee ontwikkelt. Bij baanverlies blijkt scholing een sleutelrol te spelen bij een goede overstap op de arbeidsmarkt.

Haaks op mijn eigen behoefte lees ik dat driekwart van de werkenden de schoolbanken mijdt. 
Misschien lastig als je van nature minder van leren houdt, maar er zijn ook veel praktijkgerichte cursussen te volgen waarmee je wel jouw kansen vergroot, voor nu of voor in de toekomst.
Een derde van de werkgevers heeft een budget voor duurzame inzetbaarheid beschikbaar gesteld,

Dus als je in de juiste branche werkt, betaalt jouw werkgever jouw scholing! Maar het blijkt dat veel geld onbenut blijft en dat vind ik nou verspilling!

Ik ben wel benieuwd of de jongere medewerkers hier anders mee omgaan dan de iets oudere medewerkers, de jongeren groeien minder op met het idee ‘dat je ervoor moet zorgen dat jij een vaste baan houdt tot aan je pensioen’. Want de flexibiliteit op de arbeidsmarkt heeft daar wel verandering in aan gebracht.
Van baanzekerheid naar werkzekerheid is nu veel belangrijker dan in het verleden. Dat houdt voor mij in dat ik het als mijn eigen verantwoordelijkheid zie om mezelf te blijven ontwikkelen.

En ik ben heel benieuwd hoe dat voor jou is, vind je het lastig om iets nieuws te gaan doen? Of ontbreekt het je aan de tijd, of zelfs aan de moed om ermee te beginnen? Ik kom graag met je in gesprek!

Marten

Als teamcoach word ik regelmatig verrast. Er gebeurt in teams namelijk altijd wel iets bijzonders. Zo ook bij het team waar we onlangs een mooi programma hebben afgerond.

De aanleiding voor deze team coaching was  zoals de opdrachtgever aangaf: ‘veel gedoe en weinig pro-activiteit binnen het team’.

Toen we vorig jaar startten gaven de teamleden zelf aan dat de betrokkenheid laag was en dat er niet goed samengewerkt werd. Vooral over de besluitvorming was men niet te spreken, waarbij vooral met de vinger naar boven gewezen werd.

Na een aantal constructieve, en soms zelfs emotionele sessies, werden we aan het einde op een positieve manier verrast; We wilden aan de slag gaan met het thema besluitvorming, toen Bas (één van de teamleden) opmerkte dat dit inmiddels eigenlijk al best wel goed ging. Tijdens het programma hadden we al een keer besproken dat de medewerkers graag meer betrokken willen worden in de besluitvorming. Dit werd goed opgepakt door hun leidinggevende. Als voorbeeld gaf Bas de aanschaf van de nieuwe bedrijfsauto voor het team. Er waren twee opties: een bestelauto, of een bus. De leidinggevende had vooraf besloten dat de teamleden zelf de keuze mochten maken. Na een proefrit in beide voertuigen, mochten de 7 teamleden hun voorkeur aangeven. Vier teamleden wilden de bus en de andere drie hadden voorkeur voor de personenauto.

Hoewel een dergelijke verdeling in de stemmen, bij diverse teams wellicht tot een probleem zou leiden, vertelde Bas vol trots dat de uitkomst helder was en de bus gekocht werd. “Dat was een prima en eerlijke keuze”, voegde hij er aan toe. “Zelf vond ik het wel jammer”, ging hij verder, “want de bestelauto had mijn persoonlijke voorkeur. Maar daar kan ik me wel bij neerleggen als de besluiten op zo’n goede manier genomen worden!”

Als teamleden vol trots vertellen over een genomen besluit, dat inhoudelijk eigenlijk niet hun eigen keuze is, dan zit het met de betrokkenheid en het nemen van eigen verantwoordelijkheid volgens mij wel goed!

Hoe hebben we dit bereikt?

Tijdens dit ontwikkelprogramma hebben we de Piramide van Lencioni als handleiding ingezet. Via de bouwstenen van (1) vertrouwen, (2) constructieve conflicten, (3)betrokkenheid, en (4)verantwoordelijkheid zijn we uiteindelijk bij (5)gezamenlijke resultaten uitgekomen.
Na een moeizame start, waarin eerst de spreekwoordelijke kat uit de boom gekeken werd, ontstond in de tweede sessie al meer begrip voor elkaar. De teamleden leerden elkaar beter kennen en al snel werden er bijzondere, persoonlijke verhalen gedeeld. Toen ze ook elkaars kwaliteiten begonnen te herkennen groeide de teamspirit in rap tempo.