Sanne Hoving

Van jongs af aan was het mijn vaders grote droom om ooit voor zichzelf te beginnen. Twintig jaar geleden maakte hij deze droom waar. Samen met zijn compagnon Laurens begon hij zijn eigen bedrijf. Ik wist een beetje waar mijn vader mee bezig was en dat er veel tijd en energie in zat. Verder was ik als brugklasser vooral met mijn eigen leven bezig. De geboorte van Cvites was de achtergrond van mijn eerste huiswerk, mijn eerste schoolfeest en mijn eerste zoen.

Wat ik wilde worden veranderde wekelijks: schrijver, boerin, hotelmanager, bondscoach, letselschadeadvocaat (ja, zo specifiek was het). Ik vond eigenlijk alles wel leuk. Totdat het werkende leven begon. Mijn eerste bijbaantje was het bezorgen van tijdschriften. Een van de weinige dingen die je mag doen op je veertiende. Het mooiste was dat je wist wie in de buurt een abonnement op de Playboy had. Maar tijdens het fietsen met die grote, zware fietstassen verging het lachen me snel. Toen ik het geld voor een dansreis bij elkaar gespaard had was mijn carrière als tijdschriftenbezorger dan ook snel voorbij.

Het plan: journalist worden

Op mijn zestiende was mijn loopbaanplan voor de volgende tien jaar geschreven. Ik zou Communicatie- en Informatiewetenschappen studeren als toegangsticket voor een master Journalistiek. En daarna zou ik als journalist gaan schrijven over onderwerpen als klimaatverandering, uitbuiting, dierenleed en ongelijkheid.

Acht van de tien jaar verliep alles volgens plan. Uit persoonlijke interesse en om inhoudelijk wat sterker te worden volgde ik ook nog de bachelor filosofie, waarvoor ik een half jaar naar Berlijn ging. Mijn bijbaan bij Albert Heijn zegde ik op om een online beursjournaal te gaan presenteren. Ik werd toegelaten tot de master journalistiek. En toen kwam ik erachter dat het vak waar ik van droomde toch niet helemaal was wat ik me ervan had voorgesteld. Alle bevlogen docenten van ‘het mooiste vak van de wereld’ ten spijt kreeg ik steeds meer weerstand tegen het schrijven. De ‘kritische distantie’ die nodig was voor een goed stuk ervoer ik als afstandelijk en onpersoonlijk. Toen ik tijdens een stage ook nog eens een begeleider kreeg met wie het helemaal niet klikte was het gedaan en heb ik het hoofdstuk journalistiek gesloten.

Dat ging natuurlijk niet zonder slag of stoot. Meteen na je afstuderen besluiten dat je het verkeerde vak hebt geleerd, is eng. Zeker als je net naar de andere kant van het land bent verhuisd en je vertrouwde omgeving vaarwel hebt gezegd. Terwijl ik hiermee worstelde, ging ook Cvites door een diep dal. Als gevolg van de financiële crisis verloor het bedrijf veel klanten en was er geen vraag meer naar een groot deel van de dienstverlening. Net als ik moest ook Cvites zichzelf opnieuw uitvinden. Tijdens dat proces vonden we elkaar: met mijn communicatieachtergrond kon ik Cvites helpen zichzelf opnieuw in de markt te zetten. Zo kreeg ik relevante werkervaring en Cvites een nieuwe website.

Mijn eerste carrièreswitch

Werken tussen de loopbaancoaches is handig als je op zoek bent naar een baan. Via Cvites-collega Heidy kwam ik in contact met Adecco, waar ik mijn eerste stappen zette in de arbeidsbemiddeling. Hier kon ik mijn journalistieke vaardigheden toepassen, zoals vragen stellen, niet bang zijn om op mensen af te stappen en snel verbanden leggen, maar dan als betrokkene en met als doel een langere samenwerkingsrelatie op te bouwen.

De arbeidsbemiddeling is een fantastische sector als je graag nieuwe mensen ontmoet, nieuwsgierig bent naar verschillende bedrijven en sectoren en houdt van snel en zelfstandig werken. Maar het is ook een sector met een hoog verloop van collega’s en veel onderlinge competitie. Die keerzijde ging mij tegenstaan en na vijf jaar in de uitzend- en detacheringswereld voelde ik dat het tijd werd voor iets anders.

(Weer) tijd voor verandering

Het afgelopen jaar veranderde alles. Ik verhuisde van Rotterdam naar Utrecht, kreeg een kind en zag tijdens mijn zwangerschapsverlof hoe de coronacrisis de wereld platlegde. Ineens moest alles op afstand. Een borrel, concert of onderwijs op afstand haalt het niet bij het origineel. Maar in veel andere vakgebieden blijkt er toch meer digitaal te kunnen dan we altijd dachten. Zo ook bij Cvites.

 

Corona heeft de afstand tussen Utrecht en Emmen verkleind en creëerde voor mij een mogelijkheid die ik lang ontkende. Want in dit jubileumjaar begin ik mijn carrière als loopbaancoach in het bedrijf van mijn ouders. Ouders, ja, want ook mijn moeder is al jarenlang onderdeel van Cvites. Aan de ene kant voelt het vertrouwd om te werken met de mensen waarvan je de normen en waarden van jongs af aan hebt meegekregen. Aan de andere kant is het ook spannend om zoveel te delen en niet alleen familie, maar ook collega’s van elkaar te zijn.

Maar juist door de omweg die ik heb gevolgd en de ervaringen die ik zelf meeneem, heb ik er alle vertrouwen in dat we werk en privé op de juiste manier weten te mengen en te scheiden. Twintig jaar na de oprichting is Cvites volwassen geworden, en ik ook. Vanuit die basis gaan we de samenwerking aan. En mocht het toch eens ingewikkeld worden, dan is er altijd nog een team van kritische collega-coaches om op terug te vallen. Want als ik één ding heb gezien bij Cvites, is dat iedereen ook zichzelf en elkaar een spiegel durft voor te houden.