Dagblad van het Noorden, Frank Jeuring Digitaal verslaggever Drenthe bij Dagblad van het Noorden
(15 juli 2017)

Een schokgolf trok tweeënhalf jaar geleden door Emmen toen Philips aankondigde haar fabriek daar eind 2016 te sluiten. 250 werknemers dreigden op straat te belanden. Na grote politieke verontwaardiging werd een taskforce opgericht die de fabriek moest zien te redden. Deze werkgroep vond in Chezz Partners uit Breda een opvolger van Philips.

Begin dit jaar startte Technologies Added van dit bedrijf in het pand aan de Kapitein Grantstraat. Dit gebeurde met vijftien oud-werknemers van Philips, terwijl de fabriek voorheen ruim honderd vaste krachten telde. In het eerste halfjaar zijn er vijf extra oud-medewerkers van Philips op uitzendbasis aangenomen. De verwachting is dat daar nog meer bij gaan komen.

Positieve medewerkers

,,Toen wij in mei 2016 begonnen met ons werk, troffen we een fabriek aan met opvallend positieve medewerkers. De onderlinge sfeer was heel goed’’, stelt Geert Hoving. Hij is directeur van loopbaan- en organisatieadviesbureau Cvites, dat de opdracht kreeg om alle vaste Philipswerknemers te begeleiden naar een nieuwe baan.

,,Wél waren ze erg verontwaardigd over de beslissing van Philips. Ik sprak mensen die zó boos waren dat ze alle Philips-apparatuur uit huis hebben gegooid’’, vertelt Hoving. ,,Ze droegen de werkkleding van Philips niet meer. Maar tegelijkertijd was er ook een bijzondere beweging gaande. Omdat er een overname zou komen, werkten mensen extra hard om te laten zien hoe goed ze waren. Ook waren ze heel loyaal naar elkaar. Ze wilden hun ‘familie’ niet in de steek laten.’’

Die start van Chezz Partners in de Emmer fabriek bood kansen, maar belemmerde medewerkers bij het zoeken naar een nieuwe baan, stellen Hoving en Cvites-loopbaancoach Anita van Veen. ,,Het personeel heeft zich daaraan vastgeklampt. Pas in oktober viel het kwartje toen Chezz Partners vertelde dat ze met minder dan twintig medewerkers zouden starten. Ook het feit dat personeel lang door moest werken omdat Philips pas eind 2016 dicht zou gaan, zorgde ervoor dat mensen laat in actie kwamen.’’

Instelling

Dat ruim tweederde van het personeel, ondanks die belemmeringen, nieuw werk heeft, komt volgens Hoving vooral door de instelling van de mensen. ,,Ze zijn buiten hun comfortzone werk gaan zoeken: in andere plaatsen zoals Winschoten, maar ook in andere takken van sport. Wat ook wel goed zat bij het Philips-personeel was het arbeidsethos en ze waren loyaal. Mooie eigenschappen die een hoop mensen hebben geholpen bij het solliciteren.’’

Foto Rens Hooyenga

Hoving noemt het een goed resultaat dat 77 van de 109 medewerkers die Cvites heeft begeleid inmiddels een nieuwe baan hebben of een opleiding volgen die leidt tot een baan. ,,Het komt ook niet vaak voor dat je voor een heel bedrijf, van schoonmaakster tot directeur, nieuw werk moet zoeken. En met een nieuwe baan bedoelen we niet dat mensen twee dagen op een heftruck mogen rondrijden. Nee, dan hebben we het over duurzaam werk voor langere tijd.’’

Lees hier verder het hele bericht en hoe een bedreiging ook een kans kan worden,
“Tijd voor een grote droom!”

Anita van Veen

Ik ben Ilse en werk als logopedist. Ik heb in mijn arbeidsverleden altijd volledig gewerkt. Al bijna 30 jaar werk ik in de gehandicaptenzorg en daarnaast heb ik in het onderwijs en de gezondheidszorg gewerkt.

Door het combineren van die banen heb ik mezelf altijd kunnen ontwikkelen, maar de lat ook altijd erg hoog gelegd. In mijn eerste baan kon ik wegens tijdgebrek niet alles doen wat ik wilde, in mijn tweede baan werd er gaandeweg steeds meer van me gevraagd. De ontwikkelingen gingen snel en ik moest erg veel omschakelen.

De teams, de hoeveelheid, de inhoud, het omschakelen en de onzekerheid die dit veroorzaakte maakte mij overspannen met een burn-out als gevolg. Ik kwam thuis te zitten met wel meteen weer de wil snel te gaan beginnen. Maar toen ik vier dagen thuis zat kreeg mijn vriend een herseninfarct met blijvende gevolgen. Hij belandde na vier maanden in een verpleeghuis en daar woont hij nog steeds. Nu werd het écht te veel; zowel je privé- als werksituatie wordt onderuit geschoffeld. Hoe regel je dat allemaal voor jezelf?

Outplacement bij Cvites

In juli 2015 wist ik dat mijn contract bij de tweede instelling in goed overleg zou stoppen. Er werd mij een outplacementtraject aangeboden bij Cvites. Mijn eerste reactie: ‘Nergens voor nodig, ik kan het zelf wel!’ Maar wat ben ik blij dat ik dit traject ben aangegaan.

Vanaf oktober 2015 heeft Anita van Veen van Cvites mij bijgestaan. Stap voor stap met ruimte voor mijn emoties zijn we mijn proces ingegaan. Er werd een start gemaakt met mijn persoonlijke assessment (TSI); inzicht krijgen in mijn gedrag, drijfveren en motivaties. Sommige zaken weet je wel maar een dergelijk overzicht geeft een heel compleet beeld voor aandachtspunten en juist ook zelfvertrouwen ten aanzien van je eigen persoonlijkheid en efficiënt handelen. Daarnaast zie je wat je graag wilt in je werk en hoe je met verschillende karakters van mensen om kunt gaan (DISC).

Weer solliciteren na 28 jaar, hoe begin je?

Tijdens onze gesprekken bewoog Anita met mij mee en was duidelijk in de strategie die we moesten nemen. Dat was voor mij een stok achter de deur want bijvoorbeeld solliciteren had ik 28 jaar niet gedaan. Ik schreef tips of kreten op om daar meteen in de praktijk wat mee te doen, bijvoorbeeld het uitschrijven van mijn specialisaties; waar ben ik goed in en waarom? Waarom de hoge lat? Waar word ik blij van? Schrappen, delegeren en uitstellen, een woordveld “boos zijn”, mijn Portfolio bijhouden, mijn CV afmaken, kijken op websites, workshops volgen. Dit allemaal om met een goed gevoel naar werk toe te werken.

Ik kreeg steeds meer inzicht. Wat had ik eigenlijk onmogelijk veel gedaan tot juli 2015! En wat werden er veel eisen aan mij gesteld in een situatie waarin mijn vriend ook de nodige zorg nodig had en ikzelf de nodige rust moest nemen. Het werd tijd voor die rust!

Meer rust en zelfvertrouwen

In januari 2016 had ik voor het eerst een uitkering en daar had ik moeite mee, ook al werkte ik op dat moment nog 12 uur en was ik mantelzorger voor mijn vriend. Ook was ik door het gedoe op mijn vorige werk onzeker geworden. Ik kon daar goed met Anita over praten en door de gesprekken met haar kon ik weer omdenken naar mogelijkheden en zelfvertrouwen.

Een nieuwe mogelijkheid kwam er in februari 2016: ik mocht de zwangerschapsvervanging doen van mijn naaste collega in de gehandicaptenzorg. Wat werd dat een fijne tijd op mijn oude stekkie met 28 uur. De uitkomsten van de gesprekken en de opdrachten bij Cvites pasten precies in het werk wat ik deed, maar in juni stopte dat werk weer.

Een ander kan niet ruiken wat jij wilt 

Inmiddels kreeg ik een nieuwe leidinggevende die mijn achtergrond niet goed kende. Ik wilde wel aangeven dat ik heel graag mijn oude baan weer terug wilde wanneer daar de mogelijkheid zou zijn, maar ik vond mezelf een aasgier. Anita ontkrachtte dat meteen en zei dat de werkgever niet kan ruiken wat jij wilt. Ik moest duidelijk zijn! Ook dat leerde ik bij haar, nóg duidelijker zijn in wat je wilt. En dat deed ik.

En toen geschiedde het wonder! Een collega had ook twee banen en een gezin en dat werd haar te druk. Ze had haar ontslag ingediend. Mijn twee andere collega’s wilden mij graag op die plek hebben en zo mocht ik de baan opvullen.

Het resultaat: rust, zekerheid en ruimte voor mezelf

Ik werk nu alweer een half jaar met heel veel plezier 28 uur bij de instelling waar ik in augustus 30 jaar werk. De uitbreiding van uren geeft mij de rust en zekerheid die ik nodig heb. Ook hier zijn genoeg uitdagingen maar de lat hoeft niet zo hoog.

Ik heb meer vrije tijd en dit was ook een wens waar ik nu aan toe kan geven voor mijzelf en wat nodig is voor de mantelzorg voor mijn vriend. Ook werk ik maximaal één middag als logopedist bij het kind en de ouders thuis voor een logopediepraktijk en deze combinatie vind ik geweldig!

Ik heb veel over mezelf geleerd tijdens mijn gesprekken met Anita. Ik heb met meer zelfvertrouwen veel plezier in mijn werk. Ook heb ik weer een actuele CV maar ik denk niet dat ik die de komende jaren nodig heb 🙂

Anita en Cvites dank jullie wel voor jullie steun in een moeilijke maar belangrijke fase in mijn leven.

Ilse

Marten van der Molen

Enthousiast stapte hij binnen voor zijn eerste outplacementgesprek. Hoewel hij net vernomen had dat zijn ‘goede baan’  als leidinggevende van een groot operationeel team zou komen te vervallen, was er weinig frustratie bij hem waarneembaar over de ontstane situatie. Opvallend; want in de meeste gevallen moet er aan het begin van een outplacementtraject eerst de tijd worden genomen om de situatie een plek te geven, met in het achterhoofd de welbekende verwerkingscurve.

Tijdens ons eerste kopje koffie legt hij uit dat hij de ontstane situatie als een kans zag waarop hij onbewust al lange tijd had gewacht. Uiteraard was hij wel een paar dagen van slag geweest toen hem het nieuws over zijn aanstaande boventalligheid werd medegedeeld, maar nu kreeg hij net dat duwtje dat nodig was om eindelijk te gaan doen wat hij het allerliefste zou willen doen. De reden dat hij deze stap tot op heden nooit had gezet, was dat zijn huidige baan ‘wel acceptabel’ was. Uit eigen beweging had hij het niet
aangedurfd om uit zijn comfortzone te stappen. De ontstane situatie was  voor hem precies dat wat hij nodig had om eindelijk zijn droombaan te gaan zoeken.

Waar hij wel behoefte aan had, was ondersteuning, om zich bewust te worden van zijn specifieke talenten en sterke punten, om zich beter te kunnen profileren op het terrein waarin hij nu zijn droombaan wilde gaan vinden. Dit vond hij lastig omdat hij, evenals de meeste mensen, zijn talenten als vanzelfsprekend zag en zich onvoldoende bewust was van de uniekheid hiervan.

Na een drietal coaching sessies, waarbij de inzet van een TSI-Talentenprofiel een belangrijk loopbaaninstrument voor hem was, werd hem duidelijk waarom hij zich zo graag in het door hem zelf gekozen werkveld wilde begeven. En minstens zo belangrijk; welke talenten hij zou kunnen ontwikkelen en hoe hij deze goed zou kunnen overbrengen.

Na afronding van de derde sessie hebben we een kennismakingsgesprek voor hem gearrangeerd bij een organisatie die uitstekend aansloot  bij zijn passie, talentenprofiel en zijn ideeën over datgene hij het liefste wilde gaan doen. Deze kans heeft hij met beide handen aangegrepen en de betreffende organisatie is inmiddels een zeer gemotiveerd teamlid rijker. Een collega die zich dagelijks bezig mag houden met hetgeen hij het liefste doet en hiermee  ook nog bijdraagt aan het verwezenlijken van de organisatiedoelen.

Ja, het is voor mij elke keer weer geweldig om iemand op deze wijze te kunnen begeleiden bij het vinden van zijn/haar droombaan!

Wilma Verbeek

De man zat nog niet eens, of hij riep al dat hij kansloos is. Want:” boven de 50 jaar en amper diploma’s”. Als persoon wilde ik er tegenin gaan, maar als loopbaancoach weet ik dat deze man voor een deel ook zeker gelijk heeft.

De kranten staan er vol van en ook het UWV geeft aan dat 50 plussers het moeilijker hebben op de arbeidsmarkt. Meerdere televisieprogramma’s hebben aandacht gegeven aan de werkzoekende 50 plusser en dat maakt dat het beeld er bij de Nederlander niet rooskleuriger op wordt. De Wet Werk en Zekerheid zal hier zeker ook een rol in spelen; de werkgever krijgt meer verantwoordelijkheid en is meer bezig  met hoe hij zelf het hoofd boven water kan houden.

Toch kom ik ook in opstand tegen zo’n negatief imago. Het kan toch niet zo zijn dat elke werkgever geen kans biedt aan een goede kandidaat, ook al is deze boven de 50 jaar? In ons netwerk zitten gelukkig meerdere werkgevers, die geen leeftijdsnorm hanteren, maar liever uitgaan van goede competenties en de persoon áchter de kandidaat. Die zijn voor mij het voorbeeld dat er voor elke werkzoekende een kans bestaat op de huidige arbeidsmarkt.

Er is zelfs een argumentenkaart ontwikkeld om de werkgever te laten zien welke voors en tegens er zijn om een 50 plusser aan te nemen. De regering probeert het tij van teveel werkzoekende 50 plussers te keren door allerlei regelingen en premies te creëren voor de werkgever die er wél één aanneemt. Belonen is altijd beter dan straffen, maar zou het niet wenselijker zijn als wij afkomen van het idee dat een 50 plusser aannemen per definitie iets bijzonders is? Het is toch heerlijk als in elk bedrijf zowel jongeren als ouderen werken?

Het begint natuurlijk met verantwoordelijkheid voor de eigen loopbaan. Iets wat een 20 jarige vanzelfsprekend vindt, maar onze oudere generatie niet. Dertig jaar geleden was het heel gewoon om een baan voor het leven te vinden en was vooral de werkgever verantwoordelijk voor jouw zekerheid. Deze kentering is al jaren gaande, maar leek voor velen ‘de ver van mijn bed show’. Als je wilt werken, is er werk, zo was het standpunt. Inmiddels weten we allemaal dat dit niet meer opgaat. ‘Een leven lang leren’ is nu de norm en ik hoop dat elke werknemer zelf aan de slag gaat met zijn inzetbaarheid en zijn talenten verder blijft ontwikkelen nu we weten dat je hiermee de kansen vergroot.

Je komt als werkzoekende verder als je open staat voor vernieuwing, je (pro)actief bent en vooral zelf het initiatief neemt om nieuw werk te vinden. Een goede focus hebben, leren profileren, kunnen vertellen wat jouw sterke punten zijn; dat maakt de kans op werk groter, dan er van uitgaan dat een werkgever jouw pluspunten wel uit je cv haalt. Volgens mij onderscheidt jij je daarmee van andere werkzoekenden.

Mijn ‘kansloze’ kandidaat vertelde mij later in het gesprek dat hij niet meer aan het werk wil, hij wil meer tijd aan hobby’s en familie besteden. Jammer, want wat had ik hem graag het tegendeel laten zien: Ondanks 50 plus kansrijk genoeg! Een goede ondersteuning had ik hem met plezier geboden. Ik ben dan ook heel benieuwd naar jullie succesverhalen: kennen jullie iemand, of ben je zelf die 50 plusser die weer werk heeft gevonden? Ik hoor en lees ze graag!

Door: Mirjam van de Belt

In september 2014 begon ik met frisse tegenzin aan mijn verplichte outplacementtraject bij Cvites. Weer een coach, weer mijn verhaal op tafel, weer praten over mij. Nou, daar had ik dus mooi geen zin in. Na een depressie en bijbehorend re-integratietraject was ik voor mijn gevoel net weer een beetje in rustiger vaarwater terecht gekomen toen mijn directeur met (lees: voor) mij besloot dat ik geen toekomst had bij deze werkgever. Lekker dan!

De baan waar ik me 4 jaar lang kapot voor had gestudeerd, was niet langer mijn baan. Niet langer werken in het vakgebied waartoe ik me jarenlang aangetrokken had gevoeld. Waar ik alles voor heb gedaan en meer.

Mijn roer moest om en achteraf is dat het beste wat me is overkomen sinds lange tijd.

Mede dankzij Anita van Cvites heb ik ontdekt wie ik echt ben en wat ik echt wil. In de eerste gesprekken die wij hadden, worstelde ik nog enorm met mijn emoties. Langzamerhand verdwenen deze meer en meer naar de achtergrond. Juist omdat er wel ruimte voor was. Mijn einddoel kwam steeds helderder in zicht.

Ook dankzij de workshops  van collega Wilma heb ik veel geleerd over het huidige proces van solliciteren en jezelf “aan de man brengen”. Regelmatig moest ik over een drempel heen om er daarna achter te komen dat het allemaal zo verschrikkelijk niet is. Na een aantal maanden had ik na verschillende tests, workshops, gesprekken en vacatures uitpluizen goed voor ogen waar ik mijn pijlen op zou richten.

Aan de lopende band kreeg ik vacatures doorgestuurd. Niet alleen van Anita, maar ook van de andere Cvites collega’s die wisten van mijn zoektocht. Dat dit al zo snel succesvol zou worden, had ik zeker niet verwacht. Binnen een week moest mijn zelf gevonden werkervaringsplek opzeggen, omdat ik een betaalde baan zou krijgen.

Momenteel werk ik al bijna een half jaar met veel plezier op de alarmcentrale van DE pechhulpverlener van Nederland. Mijn eerste beoordelingen daar zijn zo positief dat ik mijn leidinggevende regelmatig meewarig aankijk of hij misschien een grapje maakt. Hij zegt zelfs dat ik veel meer zou kunnen.

Gelukkig weet ik zelf dat ik daar nu nog niet zo op zit te wachten. Ik heb het fijn op de werkvloer. Dat is voorlopig genoeg. Naast mijn baan zet ik voorzichtig de eerste stapjes als ondernemer. Niet te veel, niet te vaak, niet te gek, want ik wil niet weer in de valkuil trappen dat ik van mijn hobby mijn beroep maak.

Volgens veel familie en vrienden ben ik weer mijn eigen prettig gestoorde, flexibele, opgewekte zelf. Iemand die zij lange tijd hebben gemist. Mede dankzij de hulp
van Cvites, mijn eigen inzet en mijn lieve partner lacht het leven mij weer toe. Mijn roer is succesvol om.
Bedankt Anita, bedankt Cvites.